Autor 
Prvu produkciju umjetničkog rada izvedenu prisvajanjem eksponata iz jedne muzejske kolekcije nalazimo u projektu Prepad na hladnjaču (1970) Endija Vorhola koji je realizovan na poziv Muzeja umjetnosti Roud Ajlend škole za dizajn iz Providensa.
Suprotno očekivanju direktora muzeja da se posluži umjetničkim djelima iz zbirke, Vorhol se uputio u depo, iz njega iznio kompletne kolekcije različitih tipova neumjetničkih i zanatskih predmeta (cipele, kutije, kišobrane, stolice, korpe ) koje je postavio nalik izlaganju robe u prodavnicama. Opsesivni sakupljač svakodnevnih predmeta, Vorhol je muzej transformisao u robnu kuću polovne robe čime je doveo u pitanje funkciju muzeja kao institucije namijenjene izlaganju i prikupljanju dragocjenih i rijetkih stvari.
Vremenom će se ustaliti praksa da muzeji pozivaju umjetnike da koriste kolekcije kao radni materijal, a izlagačke prostore kao radni prostor, odnosno da umjetničku produkciju obavljaju u formi nekonvencionalne prakse i da se poslužuju djelima iz kolekcije kao redimejd elementima.
Drugi značajan projekat ovog tipa izveo je, u okviru jedne grupne izložbe, Majkl Ešer 1979. godine u Umjetničkom institutu u Čikagu. Bronzanu repliku Hudonove skulpture Džordža Vašingtona koja je stajala ispred ulaza u zgradu premjestio je u dvoranu u kojoj su bila izložena djela evropske umjetnosti 18. vijeka. Djelo koje je u spoljašnjem prostoru figuriralo kao spomenik prvom američkom predsjedniku je izmještanjem u umjetnički kontekst epohe, fokus pažnje premjestilo na njegov umjetnički karakter i neoklasicistički stil skulpture iako se, paradoksalno, radilo o replici iz 1917.godine.
Ovim projektom Ešer je, na tragu Dišana, problematizovao pitanje identiteta objekta u odnosu na kontekst izlaganja jer on na svom stalnom mjestu funkcioniše kao spomenik Dordžu Vašingtonu koji priziva istorijsku memoriju, a na onom privremenom kao skulptura Žan-Antoana Hudona koja treba da pobudi čisto estetsku pažnju.
Izjavom „ja sam autor situacije, a ne elemenata“, Ešer je, slično Vorholu, jasno stavio do znanja da je njegov rad da manipuliše skulpturom iz muzejske kolekcije kao redimejdom i da je tema dislokacije sam kontekst ili okvir izlaganja.
Afroamerički umjetnik Fred Vilson je svoj rad u potpunosti zasnovao na rearanžiranju istorijskih artefakata iz muzejskih postavki i depoa na način kojim je istovremeno slijedio i podrivao muzejsku kategorizaciju da bi objelodanio alternativnu istoriju i prikrivene ideološke temelje institucije.
U svom najpoznatijem projektu Miniranje muzeja on je u formi instalacije aranžirao grupe predmeta koji su se odnosile na život baltimorske buržoazije, robovlasništvo kao izvor njenog bogatstva i rasizam kao njenu ideologiju, pa tako u jednom segmentu nalazimo uporedno izložen srebrni pribor sa metalnim lancima robova, u drugom potjernice za odbjeglim robovima i lovačku pušku, u trećem salonske stolice poređane u formi polukruga okrenutog stubu korišćenom za bičevanje robova. Vilson je projekat protumačio na sledeći način: „Ono što muzeji izlože često puno govori o muzeju, ali ono što ne izlože govori mnogo više. Instalaciju sam nazvao „Miniranje muzeja“ zato što može značiti miniranje u rudniku zlata, iskopavanje nečega bogatog značenjem ili miniranja minskog polja, detoniranje mitova i percepcije ili može značiti prisvajanje“.
Principom aproprijacije formirao se čitav niz sličnih projekata pod kojima se sakupljanje umjetničkih djela tretira kao metod rada, a sama kolekcija kao sadržaj umjetničkog djela. Muzej moderne umjetnosti Marsela Brodersa (1968-1972), Mišji muzej Klasa Oldenburga (1965-1977), Sentimentalni muzej Danijela Sperija (1977-1979) i Muzej fijoka Herberta Distela (1970-1977) samo su neki od najpoznatijih primjera portabl muzeja umjetnika koji različitim strategijama propituju odnos između umjetničkog djela i muzeja kao institucije normiranja umjetnosti.
Najkompleksniji projekat proizveo je Marsel Broders svojim Muzejom moderne umjetnosti koji je u periodu od nekoliko godina, prvo u umjetnikovom briselskom stanu, a potom u umjetničkim institucijama izlagan parcijalno, u vidu Odeljenja XIX vijeka, Odjeljenja filma, Odjeljenja figura, Odjeljenja reklame, Muzeja stare umjetnosti i sl.
Bez obzira na konceptualne razlike, sve ove umjetnike, koji preuzimaju funkcije direktora, kustosa, administratora, dizajnera i propagandista svojih muzeja, odlikuje strast za prikupljanjem, istraživanjem i prisvajanjem objekata.
Izvori:
https://risdmuseum.org/exhibitions-events/exhibitions/raid-icebox-1-andy-warhol
https://specificobject.com/objects/info.cfm?object_id=10586#.XsgV5kQzbs0
https://beautifultrouble.org/case/mining-the-museum/
https://www.moma.org/artists/795
https://www.nga.gov/collection/artist-info.1923.html
https://warburg.library.cornell.edu/about
