Društvo

Demografska eksplozija: Rast populacije kao uzrok krize prirodnih resursa

Kod rasta populacije primijetna je velika razlika – dok jedni imaju pad prirodne dinamike, drugi dijelovi svijeta imaju nagli rast populacije.
Demografska eksplozija: Rast populacije kao uzrok krize prirodnih resursa

Stephen Hird / Reuters

Prema aktuelnim podacima kraj 2024. godine na planeti će dočekati 8,2 milijarde ljudi, a to znači da će rast populacije ove godine iznositi gotovo 70 miliona. Natalitet čovječanstva će ove godine biti 135 miliona, a mortalitet 65 miliona ljudi. Brojke koje trenutno dominiraju u demografiji svijeta dominiraju da se sve glasnije postavlja vječno pitanje – koliko ljudi planeta može podnijeti?

Osnovna logika komparacije je odnos s površinom Zemlje koja iznosi 510 miliona kvadratnih kilometara. Evidentno da, zbog većeg prisustva vodenih površina, nije cijela planeta ekumena (stalno naseljeni prostor). Kopno zauzima površinu od 149 miliona kvadratnih kilometara, a nekih 135 miliona km2 ljudska vrsta ima kao svoju ekumenu i subekumenu. Treba napomenuti da je naseljenost izrazito neravnomjerna, tako da aritmetička sredina kao podatak ne igra veliku ulogu. Anekumenu (stalno nenaseljen prostor) predstavljaju one regije koje ne nude mogućnost preživljavanja – od Antarktika do dijelova pustinja te od visokih planina do dijelova Sibira.

Posebnu kategoriju naseljenosti čini „agrarna“ koja predstavlja odnos između broja stanovnika i obradivog prostora. Tako neke pustinjske države imaju veoma malu gustinu naseljenosti, ali zbog nedostatka obradivog prostora su agrarno prenaseljene.

Nejednak raspored resursa

Kada bi stanovništvo svijeta imalo gustinu naseljenosti kao New York (27.000 stanovnika/km2), onda bi sva populacija stala na površinu savezne države Teksas, koja je svojom veličinom između Francuske i Turske. Sam prostor nije problematičan te je evidentno da populacija nema problema s njim. Najveći problem rastu broja stanovnika predstavljaju prirodni resursi koji su potrebni za zadovoljavanje bioloških, ali i socijalnih potreba ljudi.

Prirodna bogatstva, promatrajući ih od vode i vazduha do agrarnog zemljišta i ruda, osnova su opstanka ljudi. Ono što se često spominje je nedostatak resursa, ali je najveći problem njihov nejednak raspored. Tako Afrika, za koju se često smatra da je aridan i bezvodan kontinent, iza Južne Amerike ima najveće količine vode „po glavi stanovnika“. Problem Afrike je što vode u nekim oblastima ima previše, a tri velike pustinje (Sahara, Kalahari, Namib) su gotovo bezvodne.

Osim samog kvantiteta prirodnih sirovina koje zadovoljavaju sve naše potrebe, ogroman problem leži i u činjenici razdiobe prirodnih bogatstava. Stanovnici određenih dijelova svijeta, koje često zovemo visokorazvijenim prostorima, često imaju mnogo više nego što im je potrebno za život. Posebno je zanimljivo da pojedine države, uprkos prirodnom bogatstvu, nisu napravile da domaće stanovništvo ima najveću blagodat od toga. Ovome treba dodati i preveliku eksploataciju određenih sirovina bez razmišljanja o ekologiji. Tako pretjerana i nekontrolirana eksploatacija nekog rudnog resursa može dovesti do devastacije i kontaminacije drugih, za život bitnih, segmenata prirode kao što su vazduh, voda i obradivo zemljište.

Koliko planeta može podnijeti ljudi?

Razne procjene variraju o tome koliko ukupno planeta, sa svim onim što raspolaže, može podnijeti ljudi na sebi. Optimistične procjene govore da taj broj može biti nekoliko puta veći nego danas, a pojedini smatraju da je i ovaj trenutni broj previsok. Godine 1994. je tim naučnika s Univerziteta Stanford u Kaliforniji izračunao da je idealno da na planeti živi između 1,5 i dvije milijarde ljudi.

Nepobitna činjenica je da se smanjuje kvantitet resursa, a populacija stalno raste. To se u proteklom periodu posebno odnosilo na fosilna goriva koja su osnova industrijskih revolucija. Čak i kada kvantitet resursa ostaje isti, kao što su vazduh i voda, upitan je njihov kvalitet. Količina čistog vazduha i pitke vode se stalno smanjuje, a populacija veoma brzo raste. Još ako se ovome dodaju klimatske promjene koje će ugroziti sve, od kvaliteta vazduha do proizvodnje hrane, problem rasta populacije postaje još očitiji.

Priča o demografskom rastu kao potencijalnoj kataklizmi nije vezana samo za današnje doba. Najstarije „crne slutnje“ o problemima rasta populacije datiraju iz Mesopotamije u XVII vijeku prije nove ere. Na glinenim pločicama napisana je epska poema Atra hasis, na kojoj piše „Nije prošlo još ni 1.200 godina od nastanka čovječanstva, kada se zemlja proširila i ljudi razmnožili…“. Iz spomenutog se može zaključiti „strah“ od rasta broja ljudi jer bi bilo problema s vodom i hranom. Tada je na planeti, prema procjenama, živjelo između 27 i 50 miliona ljudi, što je minimalan broj u odnosu na trenutnu populaciju. S obzirom na eksploataciju Tigrisa i Eufrata, ovi tekstovi su obradili (i) ozbiljne teme današnjice.

Problemi s brojem ljudi i resursima su bili i u drevnoj Atini. Platon je smatrao da je kontrola demografije nužna te da grad ne smije imati više od 5.040 stanovnika. Rast broja ljudi je izazvao njegovu rečenicu: „Bogata zemlja je odnesena i sada je ostao samo goli okvir“. Njegovo djelo Država opisuje dva grada – onaj koji je „zdrav“ i onaj koji je „luksuzan“. U ovom drugom stanovništvo previše troši i uništava resurse te potrošnja prevazilazi granice potreba. Kada se danas sagleda djelo iz IV vijeka prije nove ere, može se postaviti identično pitanje – da li je problem rast populacije ili resursi koje ona (nekontrolirano) troši?

Slično je pisao i Tertulijan u II vijeku kada je broj ljudi iznosio otprilike 200 miliona, ali najpoznatiji „strah“ od rasta populacije je vezan za Thomasa Malthusa. U djelu Esej o načelima stanovništva, koje je napisano prije „demografskog buđenja“ industrijske revolucije 1798. godine, on je iznio osnovni problem. Smatrao je da se stanovništvo, ako se ne kontroliše, povećava geometrijskom progresijom, a hrana može samo aritmetičkom. Tada je na planeti bilo otprilike 800 miliona ljudi, a danas ih ima deset puta više.

Probleme donijela ‘demografska eksplozija’

Ozbiljne probleme je donijela „demografska eksplozija“ koja se javila u XX vijeku. U periodu između dva svjetska rata planeta je imala dvije milijarde ljudi, a već 1954. tri milijarde. Kada je profesor Paul Ehrlich vidio šta se dešava na ulicama Delhija 1968. godine, napisao je Populacionu bombu. Spomenuto djelo, u kojem se piše o tome kako nam prijeti „masovno gladovanje“, bilo je i osnova nekih negativnih djelovanja.

Najpoznatija negativna demografska politika je ona o „jednom djetetu“, koja je uvedena u Kini 1980. godine. Kina je prije nekoliko godina ovaj zakon stavila izvan snage jer danas i ona ima problema s padom populacije. Slično se dešava s Japanom i većinom država Evrope. Kod rasta populacije primijetna je velika razlika – dok jedni imaju pad prirodne dinamike, drugi dijelovi svijeta imaju nagli rast populacije.

U samo pola vijeka broj stanovnika se udvostručio. Godine 1974. je bilo četiri milijarde ljudi, a danas više od osam. Ova činjenica pravi pritisak na sve resurse koji su potrebni ljudima, a ekonomija zakona ponude i potražnje može biti srećna.

Osim rasta populacije posebnu ulogu igra i konformizam koji se javio kod homo sapiensa. Ako se bude radilo na odgojnoj evoluciji humanističkih principa, ekološkoj svijesti i naobrazbi o realnom kvantitetu potreba svakog ljudskog bića, onda nam broj od 10,5 milijardi ljudi na kraju ovog vijeka neće biti problem. U suprotnom, kvantitet trenutne eksploatacije resursa kaže da je i današnji broj stanovnika veći od onog koji planeta koju devastiramo može podnijeti.

Izvor: Al Jazeera